هر کار کردم نشد جلوی تاسف و تنفرم را بگیرم.
امشب هواپیمای بوئینگ 727 ایران ایر نزدیک اروميه سقوط کرد.
خلبان کشته شد. و 72 مسافر دیگر.
خانواده هایشان چه می کشند؟
می توانم صورت تک تک آن مسافرین - کادر پرواز و خدمه را تصور کنم . وقتی هنگام سوار شدن به هم لبخند می زدند و خوش آمد می گفتند.
" با نام خدا و درود به روح بنیان گذار جمهوری اسلامی ورود شما را به پرواز 277 ایران ایر خوش آمد می گویم . مدت این پرواز 45 دقیقه و مقصد ما اروميه است . اگر در وضع هوای داخل کابین تغییری بوجود آمد یک ماسک اکسیژن بطور اتوماتیک از بالای سر شما به پایین پرتاب می شود . در این حالت ماسک را روی صورت خود گذاشته و به آرامی تنفس کنید. راه های خروجی این هواپیما دو در در جلو دو در در وسط و دو در در قسمت عقب می باشند.... "
چه جملات زجر آوری . چه لحظات زجر آوری و چه روزهای زجر اوری در انتظار خانواده ها است. حتی دلم نمی آید بگویم خدا رحمتشان کند . کسی که امروز عصر با کیف و ساکش وارد ترمینال 2 مهرآباد شده ، کارت پرواز گرفته و ساعتی را منتظر مانده . از آن راهروهای شیشه ای بعد از گیت عبور کرده و سوار اتوبوسهای پهن فرودگاه شده و رفته تا پای هواپیما . کسی که قرار بوده امشب کنار خانواده اش نشسته باشد... نه . دلم نمی آید . اما خیلی دوست دارم لعنت کنم. نفرین کنم . فریاد بکشم . یک سال و اندی و 4 حادثه هوایی . و وزیری که هنوز می خندد و راه آهن شیراز اصفهان افتتاح می کند ....
۲ نظر:
از بابت حادثه بوئینگ 727 بسیار متاثر شدم
ولی سوالی که هنوز برای همه باقی است اینست که
تا کی ما باید شاهد چنین حوادث ناگواری در مدت زمانی کوتاه باشیم؟
چه باید کرد ؟
تاوان چه را می دهیم ؟
چيزي كه در اين كشور اهميت ندارد جان مردم بدبخت است كه فداي لجبازي ها و تصميمات آقايان ميشود. خدا لعنت كند باعث اين بدبختي را
ارسال یک نظر