بهاریه

حتی فریادی نزدم

که نور را

به بازی بگیرد

هرگز ندویدم

بر آستانه درگاهی که

از لای درزهایش

اشعه های نور

چشمانم را می آزرد.

فقط دستانم

خاک مرده را نوازش می کرد

تا گاهی که مقبره ای نمایان شد