غروب

عابد زاده را دوست دارم . اصلا يكي از جاذبه هاي فوتبال براي من عابدزاده بود . خونسرديش ، بي خياليش ، جلو آمدن هايش ،‌تك به تك گرفتنش ، همه مشخصات فوتباليش را دوست داشتم . ديروز عابدزاده آخرين بار توي دروازه ايستاد و من تمام مدت قلبم تالاپ تالاپ مي زد كه نكند توي اين پنج دقيقه پاياني دروازه اش باز شود . وقتي از زمين بيرون رفت حال خوبي نداشتم . دلم مي خواست تمام نود دقيقه را او باي كند و بازهم يك دستي توپ بگيرد و آدامس بجود و هزار كار ديگر بكند و وسطش دو سه تا توپ هم بگيرد . هميشه غروب ستاره ها غم انگيز است و شكننده .